Ons verhaal

Het was 1959 toen Frans Loohuis een eigen bedrijf begon. Een boerenzoon uit Fleringen, gemeente Tubbergen. Zoals het ging in een groot gezin met vijf broers en zes zussen begon Frans mee te werken op de boerderij. Hoe groot zijn liefde ook was voor de dieren in de stal, de techniek trok toch meer. Hij ging naar de ambachtsschool en daarna in de leer bij een bedrijf in Almelo. Daar combineerde hij zijn ervaring en kennis van het boerenbedrijf met die van inzicht in de voortschrijdende techniek.

Het waren de jaren van wederopbouw en het vergroten van de voedselvoorziening. Nederland herrees en probeerde de schaarse jaren van crisis en oorlog te boven te komen. Onder de voortvarende leiding van Minister van Landbouw Sicco Mansholt, zelf een boer, werden de landbouwers en de boeren in de veeteelt gestimuleerd om uit te breiden en efficiënter te gaan werken. Dat betekende meer koeien en dus ook meer mechanisatie. Een rommelig boerenerf met wat koeien in de wei en een handjevol loslopende kippen was een mooi beeld, maar paste niet meer bij de moderne tijd. Met de hand melken op een krukje onder de koe was niet langer haalbaar als de veestapel groeide. Melkmachines zoals Frans die zelf bouwde, kwamen aan de rand van de weilanden te staan. Nog weer later kwamen apparaten op de markt waarbij de uiers vacuüm werden leeggezogen. Het witte goud werd niet langer in gebutste melkbussen aan de kant van de weg gezet. Er kwamen gekoelde tanks waarin de honderden liters werden opgeslagen. Vrachtwagens van de melkfabriek komen die nog steeds elke dag leegpompen.

Frans Loohuis liftte mee met de ontwikkelingen van de uitdijende boerenbedrijven. Na eerst samen met een broer een technisch installatiebedrijf te zijn begonnen, probeerde hij het vervolgens zelfstandig. Een eigen bedrijfje dat zich onder meer bezighield met de aanleg van melkleidingen die opeens op grote schaal nodig waren. En van het één kwam het ander. Frans maakte een zelfgebouwde mechanische melkmachine. Mobiel, want dan kon de boer naar de plek toe gaan waar de koeien waren: in de wei.

Eind jaren zestig kwam langzaamaan de kentering. Er werden loopstallen gebouwd voor het toenemende aantal koeien. De koeien bleven binnen in deze stallen, dan hoefde de boer niet 's morgens en 's avonds de koeien op het land te verzamelen voor het melken. Dat scheelde nogal wat tijd en werkkracht. Dat betekende wel dat er ook een aparte melkstal moest komen, wat Loohuis dan weer werk opleverde. Met de toename van het aantal klussen, groeide ook zijn bedrijf mee.

Ook dankzij de toegenomen welvaart in de dorpen en de aansluiting van huizen aan de gasbel in Slochteren breidde het klantenbestand zich uit. Om de woningnood te lenigen werd er flink gebouwd en bedrijven zorgden ook voor meer klandizie. Het ging goed met Installatiebedrijf FH Loohuis. Een florissante toekomst lonkte. Geen wolkje aan de hemel. Tot die fatale dag in 1986.

Frans kwam om het leven bij een auto-ongeluk. Zoon Arjan, die op de MTS zat, had al belangstelling getoond voor elektrotechniek. Hij wilde na zijn studie graag de zaak van zijn vader in. Maar dit kwam te vroeg. Hij was bij het overlijden van zijn vader pas zeventien jaar en nog niet klaar met zijn opleiding.

Moeder Diny werkte op de administratie van het bedrijf. Ondanks het verdriet en de rouw zette ze de schouders eronder. Het bedrijf moest door. Ze wist dat haar zoon de zaak wilde overnemen. Samen met het personeel zorgde ze ervoor dat de boel bleef draaien. Drie jaar later, na het afronden van zijn studie, kwam Arjan in de zaak en werd hij enig aandeelhouder.

In de voetsporen van zijn vader tredend, bleef ook Arjan de zaak uitbreiden. Er kwamen overnames en hij investeerde in andere bedrijven. FH Loohuis - de voorletters van zijn vader staan nog steeds in de bedrijfsnaam - heeft nu meer dan tweehonderd mensen in dienst en ook vestigingen in Ootmarsum, Daarle, Vroomshoop, Hengelo, Oldenzaal en Slochteren.